Edremit Güncel Bilgi ve Haber Sitesi

''Hiç kimseyi dinlemezdin. Her şeyi kafana göre yapardın. İnsanlara güvenmezdin. Hayata, dünyaya ters taraftan bakardın. Kimisi sana deli derdi. Ne diyorsunuz...ne yapıyorsunuz....Öyle şey olur mu Nevzat bey? Ama sonunda her zamanki gibi haklı çıkardın. Senin sohbetlerini insanlar saatlerce dinlerdi. Bizi son anına kadar güldürmeyi başarmıştın. Bana dünyada tek zenginliğin gezmek ve paylaşmak olduğunu sen öğrettin. Hayvanları sevmeyi, Sabahattin Ali'yi okumayı, Jacques Brel'i dinlemeyi, Steve Mc Queen'i, Alain Delon'u, Dustin Hoffmann'ı izlemeyi sen öğrettin. Çok dil konuşmamı sen istedin. Dünyayı çok seviyordun ama insanların çizdikleri sınırları ve bir yerden bir yere gidememelerine anlam veremiyordun. Sayende çok gezdik. Çok taşındık. Hiç durmadık. Çünkü sen yerinde durmayı bilmezdin. Her gittiğimiz evde, karavanda, arabada ilk yaptığın şey Atatürk'ün resmiyle bir takvim asmaktı. Tek korktuğun o takvimin temsil ettiği geçen zamandı. Çok yakışıklıydın. Bir gün Paris'te asansöre bindiğimizde, aynanın karşısında o güzel takım elbisenin içinde kendine baktın ve 20 yaşında bir genç gibiyim ama bedenim yaşlı ve yaşlanmaya devam ediyor demiştin. Hayatı çok seviyordun. Keşke daha çok yaşasaydın. Ama babacığım, rahat uyu. Abimi ve beni çok sevdin ve bizi güzel insanlar yaptın. Bundan eminim. İyi bir insan olmaya devam etmeye çalışacağım. Söz veriyorum. Seni çok seviyorum babacığım. Seni çok özleyeceğim. Bakışlarını, saçlarını, ellerini, kokunu, tenini... Sana sarılmayı... Çok özleyeceğim... Çok. Hoşçakal.''