Edremit Güncel Bilgi ve Haber Sitesi

Batuhan ile biz otururken bir anda dedik ki; gidelim mi bir yerlere, sonra aklıma sürgün adası geldi, yediğim ceza geldi. Tabii ki de bu anı da düşünmüyordum, konsey anını... O an onu kestiremiyorsun gözünde. Belki buranın verdiği son bir ayın, bir ay bile kalmadı mental krizler mi denir, ne denir bilmiyorum. İnsan yapmayacağım dediği şeyi de bir anda yapabiliyor. Gerçekten herkes aynı durumu yaşıyor burada. Ve sonra biz gittik. Gittiğimiz yerde yiyecek bir şey istedik. Ondan sonra ufak tefek bir şeyler istedik. Hijyen açısından bir şeyler istedik. Sonra çok değil, bir saat sonra döndük. Yolda ekiple karşılaştık. Çantayı bize ver dediklerinde aslında verecektim ve verelim taraftarıydım ama o an korktuk ve Batuhan da korktu. O da verme deyince ben de vermedim çantayı. Çünkü o an korku var, telaş var, endişe var. Her şeyden önemlisi yakalanmanın vermiş olduğu bir psikolojik baskı var. Sonra ben gittim, koşarak gittik çantayı saklamaya çalıştık. Sonra tatsız şeyler oldu, hiç olmasını istemediğim ama kendi açımdan baktığımda sadece belli şeylerde ben çok yenik düştüm. Şu an konuşmaya da utanıyorum açıkçası sizinle. Çünkü daha önce böyle bir şeyi Pınar'la yapmışken tekrar yapmak beni de üzüyor. Niye böyle şeylerle uğraşıyorum diye kendime de çok kızdım. Bir hata yaptım. Pişmanım. Cezam neyse çekerim. Karşınızda boynum kıldan ince. Özür diliyorum her şey için.